පඩි ලබන බුර්ෂුවා පන්තියේ විප්ලවය -ස්ලේවෝයි ජිජැක්

 

 

ඇමරිකාවේ ධනවත්ම මිනිසා බිල් ගේට්ස් වුයේ කෙසේ ද? ඔහු ධනවත්වීම සහ මයික්‍රෝසොෆ්ට් ආයතනය තත්වයෙන් උසස් මෘදුකාංග එහි තරඟකරුවන්ට සාපේක්ෂව අඩු මිලට සැපයීම හෝ එහි සේවකයින් සාර්ථකව සුරාකෑම අතර සම්බන්දයක් නොමැත. (මයික්‍රෝසෝෆට් ආයතනය එහි බුද්ධිමය සේවකයින්ට සාපේක්‍ෂ ඉහල වැටුපක් ගෙවයි). මිලියන ගණන් ජනයා අදටත් මයික්‍රෝසොෆ්ට් මෘදුකාංග මිල දී ගනුයේ, එම ආයතනය තම මෘදුකාංග මත අන්තර්ජාතික ප්‍රමිතියක්, මාක්ස් සඳහන් කරන පරිදි ‛සාමාන්‍ය බුද්ධියේ’ (ඔහු එය අර්ථ දක්වනුයේ විද්‍යාවේ සිට සාමාන්‍ය දැනීම දක්වා වූ සාමුහික දැනුම එහි සියලු රූපයන්ගේ එකතුවක් ලෙසය) එක් ප්‍රතිමුර්තියක් ලෙස සමස්ථ ක්ෂේත්‍රයම ඒකාධිකාරයකට නතු කරමින් ආරෝපණය කරනා බැවිනි. ගේට්ස් සාමාන්‍ය බුද්ධියේ කොටසක් ප්‍රබල ලෙස පෞද්ගලිකරණය කිරීමෙන් හා එහි බදු මිල අනුයෝජනය (appropriate) කිරීමෙන් ධනවත් විය.

සාමාන්‍ය බුද්ධිය පෞද්ගලිකරණය කිරීමේ හැකියාව මාක්ස් ඔහුගේ ධනවාදය පිළිබඳ ලියවිලි තුල කිසිසේත් කල්පනා නොකල පැතිකඩකි. (ඒ ඔහු විශාල ලෙස එහි සමාජ මිනුම නොසලකා හැරි බැවිනි). නමුත් මෙය වර්තමාන බුද්ධිමය දේපල පිළිබඳ අරගලයෙහි කේන්ද්‍රීය ලක්ෂයේ පිහිටයි. සාමුහික දැනුම සහ සමාජ සහයෝගීතාව මත පදනම් වූ සාමාන්‍ය බුද්ධියේ භූමිකාව, පශ්චාත් කාර්මික ධනවාදය තුල වර්ධනය වන්නා සේ, එහි නිෂ්පාදනය මත කම්කරුවා වැය කළ ශ්‍රමයේ ප්‍රමාණාත්මක අගය තුලින් ධනය රැස්වේ. එහි ප්‍රතිඵලය මාක්ස් අපේක්ෂා කළ ලෙස ධනවාදයේ ස්වයං-නිරුද්ධියක් නොව, දැනුම පෞද්ගලීකරණය කිරීම තුලින් අත් කර ගත් බද්දක් ලෙස ශ්‍රම සුරා කෑමෙන් උත්පාදනය වූ ලාභයේ ක්‍රමික පරිණාමයයි.

ස්වාභාවික සම්පත් සම්බන්ධයෙන් ද ඇත්තේ ඊට සමගාමී සත්‍යයකි. එනම්, ලෝකයේ ප්‍රධානතම බදු මුලාශ්‍ර සුරා කෑමයි. කවුරත් මේ බදු මුදල් ලබන්නේ ද පිළිබඳව චිරස්ථායි ගැටළුවක් පවතී. ඒ තුන්වන ලෝකයේ පුරවැසියන් ද? නැතිනම් බටහිර සංයුක්ත මණ්ඩලයක් ද? මාක්ස් ශ්‍රමය (එහි භාවිතය අතිරික්ත අගයක් නිපදවීම) සහ වෙනත් වෙළඳ භාණ්ඩ අතර වෙනස විස්තර කිරීමේ දී තෙල් සාමාන්‍ය වෙළඳ භාණ්ඩයකට උදාහරණයක් ලෙස ගැනීම විවේචනාත්මකය. තෙල් මිලෙහි උච්චාවචනය හා නිෂ්පාදන මිලෙහි උච්චාවචනය හෝ සුරාකෑ ශ්‍රමයේ වටිනාකම සම්බන්ධ කිරීමට දරණ කුමන හෝ උත්සාහයක් අද වන විට නිරර්ථකය. තෙල් සඳහා අප ගෙවන මිලෙහි ප්‍රමාණාත්මක වටිනාකම හා ගත් කල නිෂ්පාදන වියදම නොගිනිය යුතු තරම්ය. එය සම්පත්දායකයන් සීමාසහිත සැපයුම පිළිබඳව ස්තුතිවන්ත වන තරම් අගයකි.

සාමුහික දැනුමෙහි ඝාතීය වර්ධන (exponential growth) බලපෑම ඇති කළ නිෂ්පාදිත වර්ධනයේ ප්‍රතිඵලය විරැකියාවේ භූමිකාව වෙනස් කරයි. එය විරැකියාව බිහි කරන, සේවකයින් තව තවත් ව්‍යර්ථභාවයට (useless) පමුණුවන, ඉතා සුළු මිනිස් ශ්‍රමයක් අවශ්‍ය, ශාපයක් පමණක් වූ ධනවාදයේ සුඛිත සාර්ථකත්වයයි. වෙනත් ආකාරයකින් සරලව ගත් කල, එය දීර්ඝකාලීන රැකියාවක් තුල

සුරාකෑමට ලක්වීමට ඇති හැකියාව, වර්තමානයේ වරප්‍රසාදයක් ලෙස අත්දකිනු ලැබීමකි. ෆ්‍රෙඩ්‍රික් ජෙම්සන් පවසන ආකාරයට, ලෝක වෙළඳපොල යනු, වරක් සැවොම ඵලදායී කම්කරුවකුව සිටි, ශ්‍රමය තම පද්ධතියට පිටින් සැමවිටම තමාටම මිලක් නියම කර ගන්නට යෙදුනු අවකාශයකි. ක්‍රියාත්මකව පවතින ධනවාදී ගෝලීයකරණ ක්‍රියාදාමය තුල, විරැකියාවේ වර්ගය මාක්ස්ගේ ‛සංචිත ශ්‍රම හමුදාව’ ට තවදුරටත් සීමා නොවේ. ජෙම්සන් දක්වන ආකාරයට ‛ඉතිහාසයෙන් හළ (dropped from history) ලොව වටා පවතින පළමු ලෝක ධනවාදයේ නවීකරණ ක්‍රියාදාමයන්ගෙන් (modernized projects) හිතාමතාම ඉවත් කරන ලද, බලාපොරොත්තු රහිත පර්යන්ත අවස්ථා (terminal cases) ලෙස සඳහන් කරනු ලබන විශාල ජනගහනයන්, එකී අසාර්ථක රාජ්‍යයන් (කොංගෝව, සෝමාලියාව) සාගත හෝ පාරිසරික විපත්වල ගොදුරු, ‛ජනවාර්ගික ආවේශය’ නැමති ව්‍යාජ, යල් පැන ගිය උගුලට හසු වී සිටින්නන්, ජනහිතකාමයේ හා රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන වල ගොදුරු, හෝ ත්‍රස්තවාදී අරගල වල ඉලක්ක ද එම ප්‍රභේදයටම ඇතුලත් වේ. රැකියා වියුක්ත වර්ගය, තාවකාලික රැකියා වියුක්ත, තවදුරටත් රැකියාවේ යෙදවීමට නොහැකි සහ ස්ථීර ලෙසම රැකියා විරහිත ප්‍රභේදයේ සිට ජනාවාස (ගුබ්බෑයම්) සහ මුඩුක්කුවාසීන් (මාක්ස් සෑමවිටම ‛ලුම්පන් නිර්ධනීන්’ ලෙස නිෂ්ප්‍රභ කරන ලද්දවූන්) සහ අවසාන ලෙස ගෝලීය ධනවාදී ක්‍රියාදාමයෙන් ඉවත් කරන ලද සමස්ථ ජනගහනය සහ රාජ්‍යයන් (පැරණි සිතියම් වල අඳුරු අවකාශ මෙන්) ලෙස විශාල ජන ගංගාවක් වටා ව්‍යාප්තව ඇත.

ධනවාදයේ මෙම නව මුහුණුවර විමුක්තිය සඳහා නව ශක්‍යතාවන් සපයන බව සමහරු පවසති. කෙසේ නමුත්, මෙය ධනවාදයේ හිස ගසා දැමූ කල සමාජවාදය බිහිවන බව කියූ මාක්ස් විප්ලවීයකරණය කරන හාර්ඩ් සහ නෙග්‍රි (Hard and Negri) ගේ ‘Multitude’ නම් නිබන්ධනයේ මූලික තීසිසයයි. ඔවුන්ගේ විග්‍රහයට අනුව මාක්ස්ට ඓතිහාසික සීමාකම් විය: ඔහු කේන්ද්‍රීයකරණ, ස්වයංක්‍රීය, සහ ධූරාවලි ක්‍රමිකව ගොඩනැංවූ කාර්මික ශ්‍රමය යන න්‍යායන්ට අනුව සිතුවේ ය. එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස ඔහු ‛සාමාන්‍ය බුද්ධිය’(සාමුහික බුද්ධිය) යනු ‛මධ්‍යම සැලසුම්කරණ ඒජන්සියක්’ ලෙස තවදුරටත් අවබෝධ කර ගත්තේය. වර්තමානයේ ‛අද්‍රව්‍ය ශ්‍රමයේ’ පිබිදීමත් සමඟ පෙරලිකාර ප්‍රත්‍යාවර්තනය ‛වාස්තවික ශක්‍යතාවක්’ බවට පත්ව ඇත. මෙම අද්‍රව්‍ය ශ්‍රමය ධ්‍රුව දෙකක් අතර විස්තාපනය වේ. එනම් බුද්ධිමය ශ්‍රමයේ සිට (අදහස්, ලේඛන, පරිගණක වැඩසටහන් ආදියේ උත්පාදනය) ක්‍රියාකාරී ශ්‍රමය දක්වාය (වෛද්‍යවරු, ළදරුවන් බලාගන්නන්, ගුවන් සේවිකාවන්) මාක්ස් පැවසූ දහනම වන සියවසේ ධනවාදයේ දැවැන්ත කාර්මික නිෂ්පාදන අර්ථයෙන් ගතහොත් වර්තමානයේ අද්‍රව්‍ය ශ්‍රමයද හෙජමොනික යග එසේ හෙජමොනික වන්නේ සංඛ්‍යාත්මක නොව සංකේතීය ව්‍යුහාත්මක භූමිකාව නම් යතුර අතැති නිසාය. එයින් ඉස්මතු වනුයේ ‛පොදු’ නැමති සභාග දැනුමෙන්, නව සන්නිවේදන විධින්ගෙන් හා සහයෝගීතාවයෙන් අනුන පුළුල් නව රාජ්‍ය විෂයකි. අද්‍රව්‍ය උත්පාදනයේ නිෂ්පාදිතය යනු විෂයයක් නොව සමාජ සහ අන්තර්-පුද්ගල සම්බන්ධතාය. එනම්, අද්‍රව්‍ය නිෂ්පාදනය යනු ජෛව-දේශපාලන, සමාජීය දිවියේ උත්පාදනයයි.

හාර්ඩ් සහ නෙග්‍රි මෙහි දී විස්තර කරනුයේ, වර්තමාන පශ්චාත් නූතන ධනවාදයේ විඥානවාදීන් ද්‍රව්‍යමය නිෂ්පාදනයේ සිට සංකේතාත්මක නිෂ්පාදනය දක්වා, කේන්ද්‍රීය ක්‍රමික න්‍යායේ සිට ස්වයං-සංවිධානාත්මක න්‍යාය සහ බහු කේන්ද්‍රීක සහ-සම්බන්ධතා දක්වා ඇති මාර්ගය වර්ණනා කරන බවය.

වෙනස නම් හාර්ඩ් සහ නෙග්‍රි මාක්ස්ට භක්තිවන්ත වීමය. ඔවුන් උත්සාහ කරනුයේ ඔහුගේ නිරවද්‍යභාවය සනාත කිරීමටය. එනම් සාමාන්‍ය බුද්ධියේ පිබිදීම ධනවාදය සමඟ දීර්ඝකාලීන එකඟතාවයක සිටිනා බවය. පශ්චාත් නුතන ධනවාදයේ විඥානවාදීන් දරනුයේ මීට එකහෙලාම ප්‍රතිවිරුද්ධ මතයකි. එහි දී ඔවුන් තර්ක කරනුයේ, මාක්ස්වාදී න්‍යාය රඳා පවතිනුයේ, කේන්ද්‍රීය රාජ්‍ය පාලනයේ ක්‍රමික න්‍යාය සංරෝධය තුල බවත්, එම නිසා තොරතුරු විප්ලවයේ සමාජ බලපෑම හා පොර බැඳීමට නොහැකි බවටත් ය. මෙම තර්කයට පිලිගත හැකි අනූභූතික හේතූන් ඇත. තොරතුරු විප්ලවය මගින් ශක්තිමත් කරනු ලබන නව සමාජ න්‍යායට සහාය දීමට තිබූ නොහැකියාව කොමියුනිස්ට් පක්ෂය ප්‍රබල ලෙස විනාශයට ඇද දැමීය. ඔවුන් විප්ලවය සියතට ගැනීමටත්, එය තවත් එක් මහා පරිමාණ කේන්ද්‍රීය රාජ්‍ය ක්‍රම සම්පාදන ව්‍යාපෘතියක් ලෙස හුවා දැක්වීමටත් උත්සාහ දැරීය. විරුද්ධාභාෂය නම්, හාර්ඩ් සහ නෙග්‍රී ඉදිරිපත් කරනු ලබන ධනවාදය ජය ගැනීමේ අනුපම අවස්ථාව, තොරතුරු විප්ලවයේ විඥානවාදීන් විසින් හුවා දක්වන නව ‛ඝට්ඨනරහිත’ (frictionless) ධනවාදයේ පිබිදීමයි.

හාර්ඩ්ට් සහ නෙග්‍රිගේ විෂ්ලේෂණයේ ද දුර්වලතා නැත්තේ නොවේ. ඒවා අප අභාවිත ලෙස සැලකූ නව උත්පාදන ආයතනයක් වන්නට තිබූ ධනවාදය කෙසේ නොනැසී පැවතුනාදැයි පෙන්වා නොදෙයි. අද වන විට, ධනවාදය කෙතරම් දුරට සාමාන්‍ය බුද්ධිය පෞද්ගලිකරණය කළා ද යන්න මෙන්ම, බුර්ෂුවා සේවකයින්ටත් වඩා සාමාන්‍ය සේවකයින් කෙතරම් දුරට තමා විසින්ම නිරර්ථකභාවයට පත්වෙමින් සිටින්නේ ද යන්න ඔවුන් ලඝු කොට සැලකූහ. (එනම් විශාල වශයෙන් තාවකාලික රැකියා වියුක්තභාවයට පත්වනවා පමණක් නොව ඔවුන් ව්‍යුහමය ලෙස සේවයේ යෙදවිය නොහැකි තත්වයට (unemployable) පත් වෙමින් පවතී.)

පැරණි ධනවාදය, පරමාදර්ශීය ලෙස තමා සංවිධානය කල සහ පවත්වාගෙන ගිය උත්පාදනයට මුදල් ආයෝජනය (තමාගේම හෝ ලබාගත්) කරනු ලබන ව්‍යවසායකයා හා සම්බන්ධ වුවා නම්, හෝ එහි ලාභය නෙලාගත්තේ නම්, අද වන විට නව පරමාදර්ශයක් බිහිවෙමින් ඇත. ආයතනයට හිමිකම් කියන ව්‍යවසායකයා තවදුරටත් වලංගු නොවන නමුත් එම හිස්තැන පිරවීමට ප්‍රවීණ කළමනාකාරවරයෙක් (ප්‍රධාන විධායකය මගින් මුලසුන දැරීමට සැලැස්වූ කළමනාකරණ මඩුල්ලක්) හෝ බැංකුවට අයත් ආයතනය පවත්වා ගෙන යන ආයෝජකයින් හෝ විසුරුවා හරින ලද ආයෝජකයින් කරලියට පැමිණෙනු ඇත. මෙම නව පරමාදර්ශී ධනවාදය තුළ අක්‍රීය යැයි නොසලකා හරින ලද පැරණි බුර්ෂුවා පන්තිය, පඩි ලබන කලමනාකාරීත්වය ලෙස නැවත කාර්යබද්ධ කර ඇත. නව බුර්ෂුවා පන්තියේ සාමාජිකයින් වේතන ලබයි. තව ද ඔවුන් ආයතනයේ කොටසකට ද හිමිකම් කියයි. ඔවුන්ගේ අර්ථලාභයෙන් කොටසක් ලෙස (ඔවුන්ගේ සාර්ථකත්වය’ සඳහා ‛ව්‍යාපාරය’) ව්‍යාපාර වස්තු උපයයි.

මෙම නව බුර්ෂුවා පන්තිය තවමත් අතිරික්ත අගය විසර්ජනය කරයි. නමුත් ‛අතිරික්ත වේතනය’ ලෙස හැඳින්වූ ව්‍යාකූල කරන ලද ආකෘතිය තුල ඔවුන් නිර්ධන පන්තික ‛අවම වේතනයට’ වඩා වැඩියෙන් ගෙවීමට ලක්විය. (සැමවිටම මිත්‍යා නිර්දේශයක් වු මෙයට ගෝලීය ආර්ථිකය තුල දැනට පවතින සත්‍ය සහ එකම ආදර්ශය වන්නේ චීනයේ සහ ඉන්දුනිසීයාවේ වැඩපල සේවකයින්ය). එමෙන්ම, සාමාන්‍ය නිර්ධන පාන්තිකයින්ගේ තත්වය නිශ්චය කරනා මිනුම ද මෙය වේ. එහෙයින්, තියුණු අවබෝධයක් තුල වුව ද බුර්ෂුවා පන්තිය වියැකීමට නැඹුරුවන අතර ධනවාදීන් පඩි ලබන සේවකයින් ලෙස හා තම හැකියාවෙන් ඉපයීමට අවස්ථාව ලත් කලමනාකරුවන් ලෙස නැවත කරලියට පැමිණේ. (ව්‍යාජ විද්‍යාත්මක පිබිදීමක් අත්‍යාවශ්‍ය වන්නේ එය විෂමතා සුජාත කරන බැවිනි). කළමනාකරුවන්ට සීමා නොවී ඉන් ඔබ්බට යමින් අතිරික්ත වේතනයක් උපයන සේවකයින්ගේ ප්‍රවර්ගය ප්‍රවීන පොදු සේවකයින්, වෛද්‍යවරුන්, නිතීඥවරුන්, මාධ්‍යවේදීන්, පාලකයින්, බුද්ධිමතුන් හා කලාකරුවන් දක්වා විහිදී යයි. මෙම අතිරික්තය ආකාර දෙකකින් සමන්චිතය. එනම්, වැඩිපුර මුදල් (කලමනාකරුවන් සඳහා) සහ අඩු කාර්යය හා වැඩි විවේකී කාලය ලෙසිනි (සමහර බුද්ධිමතුන්, රාජ්‍ය පාලකයින් සඳහා).

සේවකයින් ලබන අතිරික්ත වේතනය තීරණය කරනු ලබන ඇගයීමෙ ක්‍රියාපටිපාටිය, සැබෑ හැකියාව හා ගැලපීමක් නොමැති, බලය හා විඥානය පිළිබඳ වූ අන්තනෝමතික යාන්ත්‍රනයකි. අතිරික්ත වේතනය තීරණය වනුයේ ආර්ථික හේතූන් සඳහා නොව දේශපාලන හේතූන් සඳහාය. එනම්, සමාජ ස්ථාවරත්වය හේතු කර ගත් ‛මධ්‍යම පන්තියක්’ පවත්වාගෙන යාමටය. සමාජ ධුරාවලියේ අන්තනෝමතිකභාවය අත්වැරදීමක් නොවන නමුත්, ඇගයීම පිළිබඳ අන්තනෝමතිකභාවය, වෙළඳපොල සාර්ථකත්වයේ අන්තනෝමතිකභාවය පිළිබඳ සමකාර්ය භුමිකාවක් නිරූපනය කරයි. ප්‍රචන්ඩත්වය අනතුරු අඟවනුයේ සමාජ අවකාශයේ අවිනිශ්චිතභාවය අධික අවස්ථා වල නොව, එකී අවිනිශ්චිතභාවය තුරන් කිරීමට යමෙක් උත්සාහ දරන අවස්ථාවේදීය. ජින් පියරේ ඩුපුයි (Jean-Pierre Dupuy) La Marque du sacre  හි එත්තු ගන්වනුයේ ධුරාවලිය යනු ක්‍රියාපටිපාටීන් හතරක එකක් ලෙසය. එහි කාර්යය වනුයේ උසස් බව හා ඇති සම්බන්ධතාවය උපහාසාත්මක නොවන ලෙස පවත්වාගෙන යෑමයි. ධුරාවලිය (hierarchy) (එය මට මගේ සහජ අගයේ නිදහසක් ලෙස පහළ සමාජ තත්වයන් අත්දැකීමට ඉඩදෙන බාහිර වශයෙන් ආරෝපනය කළ න්‍යායකි). අභිරහස්හරනය de-mysatisfaction (කෙනෙකුගේ සමාජතත්වයේ උසස් බව ඔහුගේ සුදුසුකම් සහ ජයග්‍රහනයන්ට හේතුවේ යන වේදනාත්මක නිගමනය මට මඟ හැරීමට ඉඩ නොදෙන, සමාජය යහපත් ආයතනයක් නොව, පරිකල්පනීය සමාජ අරගලයේ නිමැවුමක් ලෙස හුවා දක්වන විඥානමය න්‍යායකි) ආපතිකතාවය (contingency) (ඊට සමානකම් කියන යාන්ත්‍රනයකි: සමාජයේ අපට හිමි ස්ථානය ස්වභාවික හා සමාජ ලොතරැයියකට අනුව තීරණය වන බව: එනම් කෙනෙක් වාසනාවන්තයෙකු වනුයේ ඔහු නිවැරදි ජාන සමඟ ධනවත් පවුලකට දාව ඉපදුනොත් පමණක් බව අවබෝධ කර දෙන යාන්ත්‍රනයකි) සහ සංකීර්ණතාව (complexity) (පාලනය කල නොහැකි බලවේගයන් තුලින් භවකතනය කල නොහැකි ප්‍රතිවිපාක ගෙනෙන බව, උදාහරණයක් ලෙස, වෙළඳපොලේ අදෘශ්‍යමාන හස්තය, මම වඩාත් බුද්ධිමත් හා කාර්යක්ෂම වුව ද, මගේ පරාජය හා මගේ අසල්වැසියාගේ සාර්ථකත්වය ගෙනෙන බව), දෘශ්‍යමාන මුහුණුවරට ප්‍රතිවිරුද්ධව, මෙම යාන්ත්‍රනයන් ධුරාවලිය හා සටන් කරන්නේ හෝ තර්ජනයක් වන්නේ නැත. නමුත් එය සිත්ගන්නා සුළු යි. ඊර්ෂියාවේ ආරවුල පුපුරවනුයේ අනෙකා ඔහුගේ / ඇයගේ වාසනාවට හිමිකමි දරයි යන අදහසින් මිස එහි ප්‍රතිවිරුද්ධ එමෙන්ම විවෘතව ප්‍රකාශ කල හැකි එකම අදහසින් නොවේ. ප්‍රතිවිරුද්ධතාවයන් ගෙන් නිදහස් වුවක් යැයි සමාජය තමා විසින්ම ප්‍රත්‍යක්ෂ කර ගන්නවා යැයි සිතීම විශාල අත්වැරැද්දක් බව ඔහුගේ අවසාන නිගමනයෙන් පෙන්වා දෙයි. එම ප්‍රත්‍යනීකයට අනුව, මෙම තත්වය දැකිය හැක්කේ, දුර්වල තත්වයන් යටතේ සේවය කරන්නවුන් තම තුවාල වුණු මානය සාහසික ප්‍රතිවිරෝධයක් ලෙස ප්‍රකාශ කරන සමාජයක් තුල ය.

මීට සම්බන්ධව, ඩෙන් ෂියාවෝ පෙන් ගේ ප්‍රතිසංස්කරණයන්ගේ එකම පරමාර්ථය වූ බුර්ෂුවා පන්තියක් රහිත ධනවාදය හඳුන්වා දීම (එමගින් නව පාලන පන්තියක් හඳුන්වා දෙන බැවිනි) ක්‍රියාත්මකව පවතින චීනයේ වර්තමාන අවුල් සහගත මුහුණුවර උදාහරණයට ගත හැකිය. කෙසේ නමුත් අද වන විට චීන පාලකයින් ස්ථිාපිත ධුරාවලියක් රහිත ධනවාදය, ස්ථාවර අස්ථාවරත්වයක් ගොඩ නගන බුර්ෂුවා සමාජයේ පැවැත්ම ශක්තිමත් කරන බව සොයා ගෙන ඇත. ඉඳින්, චීනය කුමන මගක් තෝරා ගනිවිද? පෙර කොමියුනිස්ට්වාදීන් ධනවාදයේ කාර්යක්ෂම කලමනාකරුවන් ලෙස පිබිදෙනුයේ වර්තමාන ධනවාදයට මනාව ගැලපෙන බුර්ෂුවා පන්තිය කෙරෙහි ඔවුන්ගේ ඇති පැරණි වෛරය හේතුවෙනි. මෙම අවස්ථා දෙකෙහිදීම, කලකට ඉහත දී ස්ටාලින් පවසනුයේ ‛සේවකයන් සියල්ල තීරණය කරනා’ බවයි. (එය චීනය හා රුසියාව අතර සිත්ගන්නා වෙනස්කමකි. රුසියාවේ විශ්වවිද්‍යාල ගුරුවරුන් හාස්‍යජනක ලෙස අඩු වැටුප් ලබන අතර ඇත්ත වශයෙන් ඔවුන් දැනටමත් පීඩිත පන්තියේ කොටසක් බවට පත්ව ඇත. නමුත් මේ අතර චීනයේ දී ප්‍රමාණාත්මක අතිරික්ත චේතනයකින් ඔවුන්ගේ කීකරුභාවය සනාත කර ඇත.)

අතිරික්ත චේතනය පිලිබඳ සංකල්පය ‛ප්‍රති-ධනවාදී’ විරෝධයට නව එලියක් එක කරයි. අර්බුධ කාලයන්හි දී ‛පටි තද කරන්නවුන්’ සඳහා ඉදිරිපත් වුවන් බුර්ෂුවා පන්තියේ පහළ මට්ටමේ වේතන ලබන්නවුන්ය. ඔවුන් පීඩිත පන්තියට එක්වීම වැලැක්වීමට නම්, දේශපාලන එදිරිවාදය ඒ සඳහා වූ එකම උපක්‍රමය විය. ඔවුන්ගේ විරුද්ධත්වය සාමාන්‍යයෙන් යොමු වුයේ වෙළඳපොලේ කෲර නියමයට එදිරිව වුව ද, ඔවුන් ඔවුන්ගේ වරප්‍රසාදලත් ආර්ථික තත්වයේ ක්‍රමික ඛාදනයට එරෙහිව ද ක්‍රියාකාරී ලෙස සටන් වැදුනි. Atlas shrugged  හී Ayn Rand සිත්ගන්නා සුළු නිර්මානාත්මක ධනවාදියා පිළිබඳ සිහිනයක් දකී. එය, වර්තමාන පඩි ලබන බුර්ෂුවා පන්තිකයින්ගේ අතිරික්ත වේතනය අහිමිවීමේ බියෙන් වැඩවර්ජනය කිරීමට පෙළඹෙන සහ එම ක්‍රියාදාමයේ අවවර්තිකයන් දකිනා සිහිනයකි. මේවා පීඩිත පාන්තික විරෝධතා නොව, තනිකරම පීඩිත පන්තිය දක්වා පල්ලම් බැසීමට ඇති ඉඩකඩට විරුද්ධව නැගෙන විරෝධතාවයන්ය. ස්ථිර රැකියාවක් හිමිවීම ම වරප්‍රසාදයක් වූ වර්තමානයේ වැඩවර්ජන කිරීමට පෙළඹෙන්නෝ කවුරුන් ද? ඒනම් ඇඟළුම් ක්ෂ්‍රේත්‍රයේ අඩු ආදයම්ලාභී ශ්‍රමිකයන් නොව, වරප්‍රසාද සහිත, ස්ථිර රැකියා ඇති සේවකයින්මය. (ගුරුවරු, පොදු ප්‍රවාහන සේවකයින්, පොලිස්) මෙය උසස් අධ්‍යාපනය අනාගතයේ දී තවදුරටත් අතිරික්ත වේතනයක් සහතික නොකරවි යන බියෙන් හටගන්නා ශිෂ්‍ය විරෝධයන්හි එක් රුකුල් පැතිකඩකි.

මීට සමගාමීව, පසුගිය වර්ෂය පුරාවටම අරාබියේ සිට බටහිර යුරෝපය දක්වා, චීන මහා ප්‍රාකාරයේ සිට ස්පාඤ්ඤය සහ ග්‍රීසිය දක්වා ද ඇති වූ මහා පරිමාන විරෝධතා රැල්ල පඩිලබන බුර්ෂුවා පන්තියේ තවත් එක් විරෝධතා රැලියක් ලෙස ලඝු නොකල යුතුය. සෑම සිද්ධියක්ම ඒවායේ පදනම මත සිට විශ්ලේෂණය කළ යුතුය. එක්සත් රාජධානියේ විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රතිසංස්කරණවලට විරුද්ධ නැගුන ශිෂ්‍ය විරෝධය විනාශයේ පරිභෝජන සැනකෙලියක් වූව ද, නෙරපා දැමුවන්ගේ ආන්දෝලනයක් වු අගෝස්තු රැලියට හාත්පසින්ම වෙනස් වේ. ඊජිප්තුවේ පිබිදීම පඩිලබන බුර්ෂුවා පන්තියේ අරගලයේ කොටසක් ලෙස ආරම්භ වුවා යැයි කෙනෙක්ට තර්ක කල හැකිය (උගත් තරුණියන්ගේ අපේක්‍ෂාභංගත්වය පිළිබඳ විරෝධාකල්පය)ග නමුත් මෙය පීඩා ගෙන දෙන ආධිපත්‍යයට විරුද්ධව පැන නැගී විශාල විරෝධතාවයේ එක් පැතිකඩක් පමණි. අනෙක් අතට විරෝධතාවය දුප්පත් සේවකයා සහ වැවිලිකරුවා සත්‍ය ලෙසම ජයග්‍රහනය නොකලෝය. තව ද ඉස්ලාම් ජන්ද ජයග්‍රහනය සැබෑ ලෞකික විරෝධයේ පටු සමාජ පදනම මොනවට පැහැදිලි කරයි. ග්‍රීසියේ තත්වය විශේෂය. නව පඩි ලබන බුර්ෂුවා පන්තියක් (විශේෂයෙන් අධික ලෙස විස්තාපනය වූ රාජ්‍ය අධිකාරය තුළ) යුරෝපා හවුලේ මුල්‍ය ආධාරවලට ස්තුතිවන්තවන්නට බිහිවිය. විරෝධතාකරුවන් විශාල වශයෙන් පොළඹවනු ලැබුයේ මෙහි විසඳුමක් රහිත අවසානය පිළිබඳ අනතුරු ඇඟවීමෙනි.

අඩු ආදායම්ලාභී බුර්ෂුවා පන්තියේ පීඩිත පන්තිකරණය ප්‍රතිවිරුද්ධ අන්තයේ දී අතාර්කික ලෙස ඉහල පාරිතෝසිතයේ උසස් කලමනාකරුවන් හා බැංකුකරුවන් විසින් ගලපනු ලබයි. (අතාර්කික නමුත් එක්සත් ජනපද සමීක්‍ෂණවලට අනුව එය ආයතනයේ සාර්ථකත්වයට ප්‍රතිලෝමව සමානුපාතික වේ). විවේචනය, සදාචාරකරණය කිරීමේ පෙළඹවීම්වලට නතුවනවා වෙනුවට, අප එය ධනවාදී පද්ධතිය ස්වයං-විධිමත් ස්ථාවරත්වයක් පවත්වා ගැනීමට තවදුරටත් නොහැකිවීමේ නිමිති ලෙස තේරුම් ගත යුතුය. වෙනත් වචනයෙන් කීවොත්, එය පාලනයකින් තොරවීමේ බිය ජනනය කරයි.

ස්ලේවෝයි ජිජැක්ගේ  The revolt of the salaries bourgeoisie ලිපියේ පරිවර්තනය යි.

මහේෂ් හපුගොඩ